Zawilec gajowy to rodzima bylina okrywowa, rozrastająca się cienkimi kłączami tuż pod powierzchnią gleby, tworząc szybko powiększające się skupiska. Jak prawie wszystkie gatunki wiosennego runa leśnego – zawilce by móc właściwie wykorzystać krótki okres wiosenny, gdy na drzewach brak liści, a do dna lasu dociera wiele światła – rośliny muszą szybko wypuścić liście, zakwitnąć i zawiązać owoce. Udaje się im to dzięki substancjom odżywczym zgromadzonym podczas poprzedniego sezonu wegetacyjnego w mięsistym kłączu.
Ciekawym przystosowaniem do rozwoju wczesną wiosną, gdy ziemia jest często zmrożona i twarda, jest ochrona jaką młodym blaszkom liściowym zawilca zapewniają ich własne ogonki. Ogonki te zginają się bowiem i sztywnym “kolankiem” przeciskają się przez ziemię ciągnąc za sobą zwiniętą, delikatną blaszkę. Liście są dłoniasto-dzielne z 3-5 odcinkami wrębnymi. Na nierozgałęzionym pędzie kwiatowym znajduje się okółek 3 liści a ponad nimi na dość długiej szypułce znajduje sie pojedynczy kwiat o średnicy około 2 cm. U odmian z reguły dużo większy. Jak we wszystkich anemonów to co popularnie nazywa się płatkami w rzeczywistości są działkami kielicha tylko przekształconymi i wybarwionymi. U gatunku tych płatków jest z reguły sześć lecz może być do ośmiu. Kwiaty zamykają się wieczorem i w pochmurną pogodę. Na zdjęciu jest wykaz popularniejszych odmian.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz